آدم‌ها از زندگی کاری خود، چیزهای مختلفی می‌خواهند. بعضی‌ها به دنبال مسیر پیشرفت و مدیریت‌اند و بعضی‌ها هم برای رسیدن به یک منبع درآمد ساده و در دسترس تلاش می‌کنند. برای عده‌ای پر و بال دادن به ایده‌ها و بروز خلاقیت‌ها، همیشه حرف اول را می‌زند و در این بین، عده‌ای هم ترجیح می‌دهند از دست‌هایشان کمک بگیرند و در دنیای هنر سیر کنند. لابه‌لای همه این‌ اهداف، بعضی‌ها هم کار می‌کنند تا حس‌و‌حال یا یک تجربه منحصربه فرد را برای دیگران خلق کنند. آن‌ها با برق چشم‌ آدم‌ها و لبخند روی صورتشان سروکار دارند. بعضی حرفه‌ها، میانه‌ای با یکنواختی و روزمرگی ندارند و هر روز با انواع و اقسام چالش‌ها و غافلگیری‌ها مواجه می شوند. «حسین عبداللهی» راهنمای گردشگری منطقه دیدنی غرب هرمزگان است که به‌طور تخصصی، به اجرای تورهای دره‌نوردی می‌پردازد و به گردشگران دره اولی این فرصت را می‌دهد تا هیجان معلق ماندن بین زمین و آسمان و دلهره شیرین دره‌نوردی را تجربه کنند. به‌دلیل متفاوت و خاص بودن این حرفه و دیدنی‌های این منطقه سراغ این راهنمای تور 33ساله رفتیم تا با این دنیای جالب بیشتر آشنا شویم و درکنارش  از پیمایش این تنگه رویایی هم خواهیم گفت.

جرئت، روحیه‌خوب و آمادگی جسمانی؛ لازمه شغل تور لیدری
 «حسین عبداللهی» درباره تجهیزات مورد نیاز این شغل، واکنش گردشگران، خطراتش و... می‌‌گوید
«حسین عبداللهی»  درباره این تنگه و ملزومات سفر به آن می‌گوید:«امروز تنگه بوچیر یکی از معروف‌ترین تنگه‌های جنوب کشور است. از چند سال قبل، تورهای دره‌نوردی از تمام کشور به منطقه ‌آمدند و اسم بوچیر بر سر زبان‌ها افتاد.  وقتی تورها از راه می‌رسیدند، برای رسیدن به تنگه نیاز به وسیله نقلیه داشتند و من هم خودرو در اختیارشان می‌گذاشتم. هیجان و ذوق گردشگرها بعد از پیمایش تنگه برایم عجیب بود. بالاخره بعد از چندبار همراهی کردن تورها، تصمیم گرفتم خودم هم وارد قسمت فنی تنگه شوم. از کودکی بارها آن جا رفته بودم. دست به سنگ و بدون تجهیزات، آن را پیمایش کرده بودم، اما بعضی از بخش‌های فنی دره را هیچ وقت ندیده بودم. بعد از آن به عنوان کمک میثم زائری یکی از دره‌نوردهای حرفه‌ای منطقه، مشغول کار شدم».
این شغل بسیار جذاب اما پرحادثه است
او درباره تعریفش از این شغل بعد از سال‌ها تلاش در آن و دلایل علاقه‌مند شدن به آن می‌گوید: «من همیشه از سروکار داشتن با چالش و ریسک لذت می‌بردم. دره‌نوردی به دلیل هیجانی که داشت خیلی زود توجهم را جلب کرد. این نکته را هم بگویم که دره‌نوردی در کنار همه جذابیت‌هایی که دارد، می‌تواند بسیار پر حادثه باشد. آشنایی با فنون و مهارت‌های دره‌نوردی، از ملزومات این رشته است و من بعد از گرفتن مدارک مرتبط و حضور در دوره‌های رسمی فدراسیون کوهنوردی و صعود‌های ورزشی، آغاز به کار کردم. دوره‌هایی که تکنیک‌های صعود و فرود، شناخت ابزار، کار با جی‌پی‌اس و آسمان شب، کمک‌های اولیه و عنوان‌های دیگر را شامل می‌شد. بعد از آن که توانایی و مهارت لازم را در خودم دیدم، کار را شروع کردم».
دره‌نوردی نسبتا گران‌قیمت است
از او می‌پرسم که دره‌‌نوردی نیاز به چه تجهیزاتی دارد که می‌گوید: «دره‌نوردی ورزش نسبتا گران‌قیمتی به حساب می‌آید و از آن جا که بسیاری از گردشگران، توانایی خرید این ابزار را ندارند، من این ابزار را در تعداد زیاد و برای اجرای تورهای گردشگری تهیه کرده‌ام. کلاه ایمنی استاندارد، هارنس، خود حمایت، کارابین، ابزار فرود، وت‌سوت، طناب‌ استاتیک، کیسه‌ ضدآب، جلیقه شنا، کوله‌پشتی مخصوص، هدلامپ، جعبه کمک‌های اولیه و... میلیون‌ها تومان ارزش مالی دارند و هیچ‌کدام قابل حذف نیستند و برای یک تجربه شیرین و سلامت، گردشگران به تجهیزات کامل نیاز دارند».
گردشگر فقط جرئت داشته باشد، بقیه‌اش با من
او درباره پیش‌نیازها برای دره‌نوردی و وظایفی که دارد هم می‌گوید: «من گردشگران زیادی داشتم که از فوبیای آب و ارتفاع می‌گفتند. گردشگران زیادی داشتم که نگران سن‌وسال و آمادگی جسمانی‌شان بودند. برخی‌ها نگران مهارت‌شان در شنا بودند و در نهایت همه این افراد راضی و خوشحال از تنگه بیرون آمده‌اند. من همیشه می‌گویم برای حضور در تنگه بوچیر و این شغل یعنی دره نوردی علاوه بر جسارت فقط دو چیز لازم است؛ روحیه خوب و البته کمی هم آمادگی جسمانی. آشنایی با مهارت‌های دره‌نوردی، آموزش شنا با جلیقه نجات و بقیه کارها در تنگه به عهده من است و تا جایی که به گردشگر مربوط می‌شود، فقط و فقط جرئت و جسارت نیاز است».
در فصل‌های گرم به دره‌های استان‌های دیگر می‌روم
«در فصل‌هایی که تنگه‌های جنوب مثل درزو، بوچیر و سیریدون قابل پیمایش نیستند و گرما طاقت‌فرسا می‌شود، به سمت دره‌های استان فارس، کهگیلویه و بویراحمد و... می‌روم و تور برگزار می‌کنم». او با این مقدمه ادامه می‌دهد: «این تورها هم اغلب به اصرار گردشگرهایی که پیشتر باهم آشنا شده‌ایم، برگزار می‌شود. دره‌نوردی را در همه ماه‌های سال انجام می‌دهم و اگر هم دره نباشم، جزایر یا سواحل هرمزگان هستم. گردشگرهایی که تا غرب هرمزگان می‌آیند، اغلب از جزایر لاوان و شیدور و سواحل شناخته‌شده‌ای مثل مکسر، تبن، بنود و... هم دیدن می‌کنند». از او درباره فعالیت ورزشی و تفریحی مورد علاقه‌اش بعد از دره‌نوردی می‌پرسم که می‌گوید: «هرچیزی که با آب سروکار داشته باشد. گاهی ماهی‌گیری می‌کنم و گاهی هم غواصی».
دره‌نوردهای خودرای، پردردسرترین گردشگرها هستند
احتمالا گردشگرهای بدخلق یا خود رای، یکی از چالش‌های این شغل هستند. او درباره پردردسرترین گردشگرها و نحوه تعامل با آن‌ها می‌گوید: «از درِ صمیمیت وارد می‌شوم. با آن‌ها حرف می‌زنم و سعی می‌کنم متقاعدشان کنم چه چیزی برایشان بهتر است. درباره گردشگرهای پر دردسر هم باید بگویم، آن‌هایی که تجربه یک یا دو بار دره‌نوردی مبتدی دارند و خودشان را صاحب نظر می‌دانند یا خودرای هستند، اغلب چالش برانگیزند. آن‌ دسته از گردشگرانی که از پوشیدن وت‌سوت و جلیقه نجات شنا و دیگر تجهیزات مورد نیاز هم سرباز می‌زنند، انرژی زیادی از من می‌گیرند. جریان‌های آبی در دره‌ها و سنگ‌های تیز کوچک و بزرگ می‌توانند حوادث جدی رقم بزنند و متاسفانه برخی از گردشگران بدون توجه به نکات ایمنی، صرفا به دنبال راحتی خودشان هستند».
بعید می‌دانم از این شغل خسته شوم
از او می‌پرسم که از این شغل و تنگه بوچیر خسته نشده‌ای که می‌گوید: «بعید می‌دانم این اتفاق بیفتد. من هربار از آشنایی با گردشگرهای جدید خوشحال می‌شوم. از دیدن چهره‌های غافلگیر شده و خنده‌هایشان لذت می‌برم. هنوز هم در مسیر تنگه، زیبایی سنگ‌ها و کشیدگی دیواره‌ها توجهم را جلب می‌کند. از این که تنگه بوچیر را بعد از باران‌های سیل‌آسا، با شکل و شمایل جدید می‌بینم هیجان‌زده می‌شوم. بعد از باران، برای دیدن تنگه صبر ندارم. بعضی از حوضچه‌ها با سنگ و خاک پر  و بعضی از حوضچه‌ها هم عمیق‌تر و زیباتر می‌شوند. در فصل‌های گردشگری، دست کم 5 روز از 7 روز هفته، تنگه را می‌بینم اما بعد از 5 سال هنوز برایم تکراری نشده است».
قطعا ترجیحم دست‌نخورده باقی‌ماندن مناطق بکر است اما...
او درباره حس و حال مردم بوچیر درخصوص حضور گردشگران در گذشته و امروز می‌گوید: «بوچیر چیزی حدود 5 هزار سکنه دارد و نسبتا دهستان پرجمعیتی به حساب می‌آید. مردم به کارهای مختلف اشتغال دارند. سال‌های ابتدایی حضور گردشگران در منطقه، چندان خوشایند نبود. گردشگر می‌آمد و می‌رفت و برنامه‌ای برای اقامت او در منطقه، ارائه کالا و خدمات گردشگری وجود نداشت. رفته‌رفته اما شرایط تغییر کرد. خانه‌ها برای اقامت گردشگران تجهیز شدند، فروش خوراکی‌ها و ادویه‌جات محلی رونق گرفت و خدمات حمل‌ونقل اضافه شد. برای گردشگران، غذای خانگی محلی سفارش می دادم و کمک‌هایم برای اجرای تور، جوانان دهستان بودند و کم‌کم بوچیر به‌عنوان یک هدف گردشگری شناخته شد». در پایان به او می‌گویم، غرب هرمزگان، مناطق بکر و طبیعی بسیار دارد؛ مناطقی که در سال‌های اخیر شناخته شدند و افراد از دور و نزدیک برای تماشایشان می‌آیند. برخی از این مناطق مانند ساحل مکسر دچار آسیب‌های جدی شده‌اند. آسیب‌هایی که جبران‌پذیر نیست. در چنین شرایطی کدام یک را ترجیح می‌دهی، گذشته‌ای که اندک گردشگری به سراغ غرب هرمزگان می‌آمد و مناطق بکر و دست نخورده باقی مانده بود یا امروز که این منطقه، باوجود همه آسیب‌ها، به یکی از مقاصد گردشگری کشور تبدیل شده است؟ او پاسخ می‌دهد: «قطعا ترجیحم دست نخورده باقی ماندن این طبیعت بود، اما شناخته شدن این لوکیشن‌ها، اجتناب‌ناپذیر است. در سال‌های اخیر طبیعت‌گردی در سراسر کشور رونق گرفته است و در چنین شرایطی دیر یا زود، همه با غرب هرمزگان آشنا می‌شوند. در این بین گردشگرهایی که به منطقه ما می‌آیند، اغلب گردشگران خوبی هستند. گردشگری که به زحمت و با صرف هزینه به منطقه می‌آید، طبیعتا قدر آن را بیشتر از ساکنان می‌داند. این که زباله‌ها اغلب توسط بومی‌ها تولید و رها می‌شوند، یک حقیقت تلخ است، اما تلاش می‌کنیم تا سواحل جنوب ایران به زشتی‌های سواحل شمال ایران دچار نشوند. راهنمایان گردشگری این منطقه، روی بحث زباله و حفظ محیط‌زیست حساسیت نشان می‌دهند. تلاش می‌کنیم تا گردشگر را آگاه کنیم و از طرفی رویدادهایی برگزار می‌کنیم که طی آن، مناطق مختلف توسط داوطلبان پاک سازی می‌شوند».

سفر به اعماق زمین
درباره پیمایش تنگه رویایی «بوچیر» که 9 فرود خاطره‌انگیز دارد
بعید می‌دانم هیچ‌ تجربه‌ دیگری، تداعی‌کننده حس‌وحال دره‌نوردی باشد. دره‌نوردی تلفیقی از حس قدرت و هیجان است که بعضی وقت‌ها با اضطراب و دلهره‌ای لذت‌بخش همراه می‌شود. تنگه «بوچیر» واقع در غرب هرمزگان و 60 کیلومتری شهر پارسیان، یکی از دره‌های شناخته شده کشور است که در سال‌های اخیر نظر گردشگران بسیاری را به خود جلب کرده است. بخشی از پیمایش مسیر تنگه با خودرو انجام می‌شود اما بخش دیگرش، به ارتفاعات کشیده می‌شود و نیاز به کوهپیمایی دارد. این تنگه‌ به دو بخش، تنگه بالا و تنگه پایین تقسیم می‌شود. برای رسیدن به ورودی تنگه بالای بوچیر، حدود یک ساعت کوهپیمایی نیاز است و ورودی تنگه پایین بوچیر، از محل پارک خودروها 20 دقیقه فاصله دارد.
چالش کمتر، چالش بیشتر
تنگه بوچیر به دو شکل فنی و غیرفنی پیمایش می‌شود. در مسیر فنی تنگه، شما باید از ارتفاعاتی که پیش رویتان قرار دارد، فرود بیایید. این کار نیازمند تجهیزات کامل دره‌نوردی است. در این مسیر، کارگاه‌هایی وجود دارد که طناب از میان آن‌ها گذر می‌کند و شما با پاهایی که عمود بر دیواره‌هاست، آرام آرام به کمک طناب از ارتفاع پایین می‌آیید. در این مسیر، کوهپیمایی می‌کنید، دست به سنگ می‌شوید، شنا می‌کنید، شیرجه می‌زنید، فرود می‌آیید و هر از گاهی هم روی سرسره‌های طبیعی سر می‌خورید و در حوضچه‌های عمیق و زلال آب می‌افتید. پیمایش فنی تنگه بوچیر مجموعه کاملی از زیبایی‌های طبیعی است که هرقدر به انتهای آن نزدیک می‌شوید، بیشتر دلتان می‌خواهد این مسیر هیچ وقت تمام نشود! در پیمایش غیرفنی آن هم، شما از خروجی تنگه وارد می‌شوید، با پشت سر گذاشتن چند چالش کوچک تا آخرین آبشار تنگه شنا می‌کنید، قدم می‌زنید و از تماشای انحنای سنگ‌ها و دیواره‌های سر به فلک کشیده لذت می‌برید، بدون آن که نیاز به فرود از ارتفاعات و دست به طناب شدن باشد.
9 فرود خاطره‌انگیز
مسیر فنی تنگه بالا 6 فرود و مسیر فنی تنگه پایین 3 فرود دارد که در مجموع برای شما 9 چالش شیرین را به ارمغان می‌آورد. مرتفع‌ترین فرود در این مسیر، از آبشار انتهای تنگه پایین است که چیزی حدود 24 متر ارتفاع دارد و عبور از دماغه آن ممکن است شما را به زحمت بیندازد. حوضچه‌های عمیقی که در مسیر جریان آب قرار دارد، برای پریدن، شیرجه زدن و چند دقیقه دراز کشیدن روی آب فوق‌العاده است و اگر خوش شانس باشید، دکتر ماهی‌ها هم به سراغ‌تان می‌آیند. سرسره‌های طبیعی مسیر حدود 3 متر ارتفاع دارند و تجربه طبیعی یک پارک آبی را برایتان رقم می‌زنند. در تنگه بالا و پایین بوچیر ارتفاع دیواره‌ها تا بیش از 100 متر هم می‌رسد. در تنگه پایین، زمانی که عرض این دیواره‌ها به یک متر می‌رسد و شما ناچار از میان آن‌ها گذر می‌کنید، کافی است چند دقیقه‌ای به آسمان نگاه کنید تا عظمت و شکوه این تنگه شما را غافلگیر کند.
قلب به یادماندنی
رنگ آب در تنگه بوچیر متمایل به سبز است. علت این پدیده هم وجود املاح داخل آب است و ارتباطی با گیاهان آبی ندارد. اوج زیبایی این تنگه هم قلب سرد، عمیق و سبزرنگی است که آخرین آبشار تنگه بالا درون آن می‌ریزد. گردشگران ساعت‌ها کنار این قلب طبیعی و زیبا استراحت می‌کنند، درون آن شیرجه می‌زنند و محو تماشای آن می‌شوند. این قلب، نماد تنگه بوچیر است و به‌قدری زلال و شفاف است که حتی در پیمایش شبانه تنگه بوچیر و زمانی که فقط نور ماه و ستاره‌ها از شکاف بالای تنگه به آن می‌تابد هم، باز می‌درخشد. خبر خوب این که اگر توانایی پیمایش فنی تنگه را در خود نمی‌بینید، در انتهای مسیر غیرفنی تنگه بالا به این قلب خواهید رسید؛ جایی که خاطره‌انگیزترین و ماندگارترین قاب از پیمایش تنگه بوچیر را در ذهن‌تان حک می‌کند.